“มันจะอยู่แถวนี้จริงๆเหรอวะ”
ผมเอ่ยถามไอ้นพเพื่อนของผมขณะขับรถไปตามซอยแคบๆที่รายล้อมไปด้วยบ้านไม้ยกพื้นสูงแถบบางปะอิน
“เชื่อกูสิ ขับตรงไปอีกหน่อยก็ถึงแล้ว”
นพตอบพร้อมขี้นิ้วไปยังซอยที่แคบกว่าเดิม ผมยิ่งไม่แน่ใจจนกระทั่งมีป้ายเล็กๆเขียนว่า SALA Bangpa-in พร้อมหัวลูกศรบอกทาง ผมจึงค่อยเบาใจและขับต่อจนถึงที่หมาย ผมจอดรถและเดินลงจากรถพร้อมหยิบขาวของ พร้อมมองหาทางเข้า ผมเห็นเเพียงกำแพงต้นไม้สูงเลยหัวผมไปพร้อมช่องทางเข้าแคบๆ เห็นหลังคาบ้านสีแดงๆโผล่พ้นกำแพงต้นไม้มานิดๆ ไอ้นพเดินตามผมลงมาพร้อมบอกว่า “เข้าไปสิวะมึงจะนอนลานจอดรถเหรอ” ทำไมผมถึงคบคนกวนประสาทแบบนี้เป็นเพื่อนนะ?
ผมกับนพเดินผ่านทางเข้าที่เป็นกำเพงต้นไม้เดินแป๊บเดียวก็ถึงส่วนล็อบบี้ของโรงแรมซึ่งเป็นบ้านยกพื้นสูงสีแดงทั้งหลัง มันเชื้อชวนให้ผมเดินเข้าไปยังใต้ถุน ระหว่ารอเช็คอินมี welcome drink เป็นน้ำสมุนไพรเย็นๆผมนั่งลงบนแคร่ไม้ไผ่สีแดงจิบน้ำให้พอชื่นใจพร้อมมองออกไปยังแม่น้ำเห็นสะพานสีแดงตั้งตระหง่านอยู่ไกลๆหลังจากเช็คอินเรียบร้อยผมและนพเดินจึงพากันเดินขึ้นไปยังสะพานสีแดงเมื่อถึงจุดสูงสุดของสะพานคุณแทบจะมองเห็นภาพรวมของโรงแรมที่ตั้งอยู่บนเกาะกลางแม่น้ำนพพูดขึ้นว่า
“แต่ละอาคารของที่นี่ออกแบบให้กลมกลืนกับบ้านริมน้ำของชุมชนละแวกนี้”
ผมมองดูก็เห็นเป็นตามนั้น ทุกอาคารที่หันออกแม่น้ำมีระเบียงเหมือนเป็นท่าน้ำให้ออกมานั่งพักผ่อนหย่อนใจ ผมและนพเดินลงจากสะพานและพบกับต้น… ขนาดใหญ่มารอต้อนนรับ พร้อมที่นั่งที่ถูกออกแบบเป็นขั้นบันได เงาจากต้นไม้ใหญ่ทำให้เกิดวามร่มรื่น ผมคิดในใจว่าถ้าเก็บของเสร็จแล้วจะานั่งเล่นแถวนี้สักหน่อย
ห้องพักของผมเป็นห้องชั้นล่างอยู่ติดกับสระว่ายน้ำของโรงแรม ภายในห้องเป็นสีขาวสะอาดตัดกับเฟอร์นิเจอร์ไม้สีน้ำตาลสว่างๆ ให้บรรยากาศสบายน่าพักผ่อน ผมมองไปทางห้องน้ำมีอ่างอาบน้ำพร้อม bath bomb ขณะคิดว่าจะแช่น้ำให้สบายใจผมก็ระลึกได้ว่าห้องอาบน้ำนั้นไม่มีประตูกั้นมีเพียงผ้าม่านโปร่งๆเท่านั้น
“เป็นไง ไม่เหมือนอยู่บ้านเลยใช่มะ?”
ไอ้นพถาม
“เออดิ บ้านกูห้องน้ำมีประตูโว้ย”
ผมตอบ
“เอาน่า มาเที่ยวมันก็ต้องแบบนี้แหละมาเจออะไรใหม่ๆบ้าง”
นพตอบอย่างสบายใจ
“ไปหาไรกินกันเถอะ หิวและ”
นพเอ่ยพลางเดินไปที่ประตูห้อง
นพพาผมเดินผ่านสนามหญ้าขนาดใหญ่กลางโครงการ ทางเดินขาวคดเคี้ยวเหมือนเดินอยู่ในหนังแฟนตาซีสักเรื่องจนมาถึงทางเข้าห้องอาหารเราเดินผ่าน stepping stone ที่วางอยุ่กลางสระบัวเข้าไปยงโซนบาร์และต่อเนื่องไปยังโซนทานอาหารทั้งหมดถูกคลุมด้วยหลังคาผ้าใบโครงสร้างเหล็กสีขาวสะอาดส่วนของผ้าใบนั้นค่อนข้างโปร่งทำให้แสงลอดผ่านได้จึงทำให้ในอาคารสว่างอยู่ตลอดเวลาถัดออกมาเป็นบันไดทางลงไปยังโซนทานอาหารริมแม่น้ำแต่ครั้งนี้เราเลือกนั่งโซนด้านในเพราะตอนนี้ยังเป็นช่วงบ่ายการนั่งริมน้ำอาจจะร้อนไปสักหน่อย
มาถึงอยุธยาเราจึงต้องสั่งกุ้งแม่น้ำเผาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ อาหารในเมนูมีทั้งอาหารไทยและฝรั่ง แต่เมนูที่ตราตรึงใจผมและนพมากที่สุดคือขนมเปี่ยกปูน พูดได้เต็มปากว่าเป็นขนมเปี่ยกปูนที่อรอยที่สุดในชีวิต ความร้อนที่กำลังดีและความหอมของกะทิพร้อมรสสัมผัสที่นุ่มลิ้น ถ้าไม่ติดปัญหาคอเลสเตอรอลสูงผมคงสั่งมากินอีกหนึ่งที่แน่นอน
เมื่อท้องอิ่ม ผมและนพกลับห้องมานอนเล่นตากแอร์ฉ่ำๆ ผมหยิบหนังสือที่พกมาจากบ้านมาอ่านขณะที่นพกำลังอาบน้ำเพื่อความสบายใจของเราทั้งคู่ เมื่อแดดร่มลมตกผมและนพจึงไปว่ายน้ำเล่นในสระหน้าที่พักและไปหาเครื่องดื่มเย็นๆดื่มพร้มกับแกล้มสักสองสามอย่างที่ห้องอาหาร นับว่าเป็นช่วงเวลาพักผ่อนที่ดีหลัจากที่ผมทำแต่งานมาหลายเดือน ต้องขอบคุณไอ้นพที่ดันโชคดีได้ Voucher ที่พักฟรีมาจากที่ทำงาน ก่อนนอนผมออกไปนั่งเล่นที่ริมแม่น้ำมองดูความสงบเงียบของชุมชนริมน้ำยามค้ำคืน มองกองผักตบชวาที่ลอยตามกระแสน้ำ มันทำให้ผมรู้สึกสงบใจอย่างประหลาด ผมนั่งอยู่อย่างนั้นเกือบชั่วโมงก่อนที่จะกลับขึ้นไปนอน
เช้าวันรุ่งขึ้นผมกับนพตื่นมาทานอาหารเช้าของทางโรงแรม ซึ่งเรียกได้ว่าหลากหลายและจัดเต็มมากๆ ผมทานไข่กระทะกับข้าวต้มกุ้งอีกสองชาม ส่วนนพสั่งเป็น Full English กับ Egg benedict หลังจากอิ่มอร่อยกับมื้อเช้าแล้วเราสองคนจึงขึ้นไปเก็บของเตรียมเช็คเอ้าท์และนอนเล่นโอ้เอ้อยู่ในห้องสักพักก่อนจะเรียกพนักงานมาช่วยขนของกลับขึ้นรถเราจัดแจงเช็คเอ้าท์พนักกงานที่ล็อบบี้กล่าวสวัสดีเป็นอันจบการพักผ่อนในวันหยุดของงเราอย่างสวยงามระหว่างขับรถกลับเราคุยกันเรื่อยเปื่อยว่าครั้งหน้าเราจะไปที่ไหนกันดี
